Druzen; een onbegrepen kleine gemeenschap

De Druzen zijn een kleine religieuze gemeenschap, met leden in Syrië, Libanon, Israël en Jordanië. Zij gebruiken de Arabische taal en volgen een sociaal patroon dat sterk lijkt op dat van de Arabieren in de regio, maar ze beschouwen zich vaak niet als Arabieren.
Libanese Druzen zeggen dat ze Arabieren zijn, terwijl veel Israëlische Druzen zeggen dat juist weer niet te zijn.

Geschiedenis
De religie ontwikkelde zich uit de Fatimidische Isma'ilitische Islam in de elfde eeuw. De beweging begon als een poging om de Islam te vernieuwen, die als corrupt werd beschouwd. Enkele sleutelfiguren in deze geschiedenis waren de Fatimidenkalief al-Hakim bi-Amr Allah, Hamza en Ismaël-Al-Darazi. De officiële naam van de beweging is "Tawhied" (Eenheid), maar de naam 'druze' wordt ook toegeschreven aan Ismaël-Al-Darazi.

Geloof
De religie van de Druzen is mysterieus want er zijn maar weinig elementen in hun geloof die ze bekend maken aan buitenstaanders. Zij accepteren traditioneel geen bekeerlingen. Dit komt omdat zij zich herhaaldelijk hebben moeten verdedigen tegen vervolging door Moslims en Christenen, die hen als ongelovigen beschouwden. Druzen doen ook niet aan missionering.

De Druzen geloven in één God, wiens eigenschappen niet kunnen begrepen noch gedefinieerd worden en die onpartijdige gerechtigheid brengt.
De Druzen geloven in de eenheid van God; zij noemen zichzelf Ahl al-Tawheed wat"volk van de eenheid" betekend. Zij geloven in het platonisch gedachtegoed dat het werkelijke wezen van de mens tijd en ruimte overstijgt en dat de geest van zijn wezen de perfectie heeft bereikt in het rijk van de eeuwigheid alvorens neer te dalen in de materie.
Overeenkomstig dit geloof is de menselijke geest voorafgegaan aan elke schepping en als menselijk wezen is de mens even oud als de eerste schepping. Hun gedachtegoed is tevens beïnvloed door de Soefi-filosofie en heeft elementen van bepaalde gnostische en andere esoterische sekten.

De Druzen geloven dat God zichzelf verschillende keren en op verschillende tijdstippen geïncarneerd heeft, en dat zijn laatste en finale incarnatie al-Hakim bi Amri Allah, de zesde fatimidische kalief was. De Druzen geloven dat al-Hakim zichzelf uitriep tot de wereldlijke incarnatie van God (in Caïro 1016).

De zeven belangrijkste principes waaraan ze zich houden zijn:
1) oprechtheid in omgang met elkaar
2) wederzijdse bescherming en bijstand
3) verwerping van andere godsdiensten
4) geloof in de goddelijke incarnatie van al-Hakim
5) tevredenheid met Gods werk
6) onderworpenheid aan zijn wil
7) geen contact met dwalenden en demonen.

De Druzen geloven in de transmigratie van de ziel, met voortdurende verbetering en uiteindelijk verlossing. Zij geloven in de reïncarnatie in zijn strikte betekenis: de ziel - in zijn voortdurende reis van menselijk lichaam naar menselijk lichaam - verliest nooit zijn “aardse adem”.
Dit wordt bevestigd door hun geloof in de eeuwige dualiteit tussen lichaam en ziel en de onmogelijkheid van de ziel te bestaan en zich uit te drukken zonder het lichaam.

Het heilige boek van de Druzen heet het "Hikme" boek (vrij vertaald "het boek van de wijsheid"). Ze geloven in de profeten die in de Koran worden genoemd, onder meer Jezus en Mohammed. Zij geloven in de wijsheid van de klassieke Griekse filosofen als Plato en in deze van een aantal "wijze mannen", de stichters van hun religie.

Roken, alcohol en het eten van varkensvlees zijn verboden. Het is de Druzen niet toegestaan te trouwen met Moslims, Joden, of aanhangers van andere religies alhoewel men in sommige van de meer moderne samenlevingen zich vaak hier niet aan houdt.

Het individuele gebed bestaat niet bij de Druzen. Zij wijzen het materialisme af, in het bijzonder materialisme binnen de religie. Hun gebedsplaatsen zijn veelal zeer bescheiden, geen grote gebouwen zoals kerken en moskeeën.
De belangrijke religieuze personen ("Ajaweed") hebben een zeer sobere levensstijl. Gebed vindt meestal zeer discreet plaats, onder familie en vrienden. De religieuze gemeenschap kent geen officiële hiërarchie, met uitzondering van de "Sheich A'el", wiens rol eerder politiek en sociaal is dan religieus. De belangrijke religieuzen worden bewonderd om hun wijsheid en levensstijl.

De Druzenvrouwen dragen een "Mandiel" (transparante losse witte sluier) vooral in het bijzijn van religieuze personen. Zij worden in alle aspecten als gelijkwaardig aan de mannen beschouwd. Het is hun toegestaan om deel te nemen en hebben aan de "Raad van de Oudsten".

Vandaag de dag is er veel tegenstrijdige en ook onjuiste informatie over de Druzen voorhanden. Dit vindt zijn oorsprong in de leerstellingen die verzonnen werden om vervolging te voorkomen. Voor buitenstaanders is het nog altijd onduidelijk, of de Druzen dezelfde tradities ten aanzien van de vasten, de Ramadan, volgen als de Moslims. Druzen hebben eeuwenlang de gebruiken van de Moslims gevolgd om zichzelf te beschermen. In werkelijkheid zouden zij zich aan een andere vastentraditie houden.